Szkoła tańca i szkoła walki

Pierwszą noc spędziłem w hotelu ?Piazza Lodge? w dzielnicy Ernakulam - 160 Rs. Nie wiem jeszcze, ile tu zostanę. Dziś mam do zaliczenia teatr Kathakali i szkołę walki Kalarippayatu. Ale najpierw miejskim autobusem do Fortu Cochin. Tutejsze autobusy nie mają numerów (w niektórych miastach tak, tutaj nie), tylko opisane miejscowymi szlaczkami nazwy punktów docelowych. Młody Hindus wskazuje mi właściwy autobus, konduktor w drzwiach inkasuje 4 Rs i po dwudziestu minutach jazdy po mieście jestem na miejscu.

Fort Cochin to wysepka, nadmorska dzielnica z dużym targiem rybnym. Olbrzymie prostokątne sieci, rozwieszone na rusztowaniach z drewnianych bali powiązanych sznurami wyciąga się z wody techniką dźwigni obciążanej kilkuset kilogramowymi głazami. Zamocowanie tych olbrzymich kamieni oparte jest jedynie o okręcenie ich kilkoma zwojami liny. Całość musi być idealnie wyważona, aby ramiona kilku rybaków wieszających się na zwisających poniżej głazów linach, niczym na dzwonnicy, przeważyły zawartość sieci. Rozbujane podczas tej operacji głazy zataczają śmiertelne kręgi, ale rybacy jak w transie omijają zagrożenie. Czasem, kiedy któryś się zapomni wystarczy jedno, w ostatniej sekundzie wykonane przez kolegę klepnięcie w plecy i ?zamotany? delikwent nie oglądając się za siebie i nie pytając, o co chodzi, rzuca się na ziemię unikając spłaszczenia do rozmiaru ryb miotających się w sieci. Obserwuję to z tarasu pobliskiej restauracji, gdzie czekam na obiad pochodzący z tutejszych połowów.

Po obiedzie wróciłem do Ernakulam. Miałem wyjechać jutro po południu, ale zanosi się na kłopoty. Chciałem jechać pociągiem do Shimoga, w pobliże wodospadu Jogg Folls, niestety na stacji poinformowali mnie, że ?most jest chory?, wszystkie pociągi jadące na północ są odwołane i nie wiadomo, kiedy ruch zostanie przywrócony. To ponad 600 kilometrów i w porównaniu do tego, co mnie czeka podczas pokonywania takiego dystansu lokalnymi autobusami, jazda pociągiem przez Pakistan była spacerkiem. Może są jakieś prywatne dalekobieżne autokary. Na razie wymeldowałem się z hotelu i przeniosłem do tańszego Palace Hotel - 125 Rs.

Jestem w teatrze Kathakali. Kathakali to ?taniec bogów?, wywodzący się z rytuałów starożytnych wojowników. Aktorami są wyłącznie mężczyźni, bez jednego słowa, setkami gestów opowiadają staroindyjskie eposy o walce Dobra ze Złem. Aby wyjść na scenę, każdy adept musi ćwiczyć prawie 10 lat. Musi poznać ?role? wszystkich postaci, co oznacza opanowanie tysiąca gestów, min i układów tanecznych. Sam make up twarzy zajmuje ponad godzinę. Każdy kolor ma swoje znaczenie, wyraża charakter i cechy danej postaci. Podklejony pod brodę biały ?kołnierz? ma skierować uwagę widza na twarz i mimikę aktora. Siedzę na zapleczu i obserwuję, jak mężczyźni pędzelkami i łopatkami nakładają na twarze roślinne farby. Pewne ruchy, ani jednego zirytowanego spojrzenia na błyski mojego flesza z niewielkiej odległości, prawdziwi zawodowcy. Samo przedstawienie niezbyt ciekawe, może dlatego, że nie jestem biegły w hinduskiej mitologii, a używanie ?ściągawki? podpowiadającej znaczenie podstawowych gestów, jest w praktyce, z uwagi na szybkość ruchów, niewykonalne.

Późnym wieczorem siedzę w kafejce przy głównej ulicy i popijam lodowatego sheake?a ananasowego, czekając na umówiony samochód, który ma mnie zawieźć za miasto do szkoły Kalarippayatu. Na początku bałem się tutejszych lodów i mlecznych napojów z surowymi sokami, ale teraz nauczyłem się już odróżniać restauracje bezpieczne od ?zakaźnych?. Tutejsze koktajle lodowe są wspaniałe. Podjeżdża mój kierowca...

To było niesamowite, na początku myślałem, że będzie to tylko rutynowy popis dla kolejnego turysty, tymczasem widziałem prawdziwy trening z nie reżyserowanymi walkami. Jechaliśmy bardzo długo, szkoła znajduje się daleko za miastem. Kierowca wynajęty przez ?agenta?, który dał mi namiar, błądził w ciemnościach po piaszczystych, wydartych dżungli drogach, wokół podmiejskich wiosek. I kiedy miał już zrezygnować (tubylcy nie byli chętni udzielać informacji na ten temat), odnalazł właściwą drogę. Zostawiłem sandały w aucie i pognałem do środka. Kalari oznacza świątynię, dalsza część nazwy trud i wysiłek. Uczniowie już się rozgrzewali. Na początku dzieci i kilkunastoletni chłopcy. Rozejrzałem się. Surowy, prostokątny ceglany budynek. Kilka świetlówek pod sufitem pozoruje jedynie różnicę między panującymi na zewnątrz ciemnościami. W kącie ołtarzyk z płonącym świętym ogniem, któremu kłaniają się wszyscy zaczynający trening zawodnicy. Na ścianach portrety mistrzów i biała broń. Dziesiątki włóczni, maczet, mieczy, toporów, trójzębów i innych narzędzi zbrodni. Mistrz wydał komendę i uczniowie zamaszystymi ruchami rozciągali ciała wysmarowane olejkiem z kokosa. Następnie dorośli, część z nich miała płócienne spodenki, inni tylko przepaski na biodrach. Rozgrzewka trwała ponad pół godziny i wreszcie zaczęło się. Kalarippayatu to najstarsza sztuka walki na świecie. Wszystkie chińskie, japońskie i koreańskie techniki wywodzą się właśnie stąd. Większość kopnięć i uderzeń opiera się na zwierzęcych ruchach, nie brakuje też dźwigni i rzutów, będących inspiracją dla japońskiego aikido. Mistrz pozwolił mi robić zdjęcia, pod warunkiem, że nie będę przeszkadzał ćwiczącym i uwijałem się nie gorzej od nich. Nie miałem dodatkowej lampy błyskowej, a baterie w aparacie były już ledwo ciepłe, stąd z braku światła musiałem podchodzić bardzo blisko walczących postaci. Patrząc na brązową klepiskową podłogę dostrzegłem czerwone i rude zacieki. Hektolitry potu wylewającego się tu od dziesiątek lub nawet setek lat z hartowanych ciał, stąd też ten ciężki zapach. Mistrz wydał kolejną komendę i na placu boju zostali najlepsi, wśród nich też młoda kobieta. Trening z bronią. Nauczyciel nadawał tempo, atakując szybkimi uderzeniami miecza i ćwiczący kolejno odbijali ciosy swoimi włóczniami. Na tapetę szły wszystkie rodzaje broni. Szybkie ataki mistrza i sprawdzian refleksu uczniów. Ciosy były tak szybkie i silne, do tego w dużej mierze improwizowane, że nie mogło być mowy o reżyserowanej pokazówce na mój użytek. Musiałem się odsunąć, gdyż z okiem w wizjerze aparatu nie nadążałem za poruszającymi się błyskawicznie postaciami, a dzidy i trójzęby śmigały mi koło głowy. Do tego baterie wysiadły. Cholera by je wzięła, akurat wtedy. Nagle słyszałem cichy okrzyk. Jeden z mężczyzn trzymał się za ramię, spomiędzy palców na podłogę leciały krople krwi. Mistrz przerwał trening i oglądał ramię rannego. Przecięcie było głębokie i kolejna porcja krwi malowała wzorki na podłodze. Nauczyciel wyprowadził go, a uczniowie wrócili do rozgrzewki. Jeden z ćwiczących wyjaśnił mi, że na szczęście nic takiego się nie stało, rana nie jest poważna i mistrz sobie z nią poradzi bez wzywania karetki. Po kilkunastu minutach obaj wrócili, ranny z zabandażowanym i pewnie zszytym ramieniem siadł na ławce, a mistrz upomniał sprawcę wypadku i resztę, aby byli ostrożniejsi. Koniec ćwiczeń z bronią na dziś i jeszcze kilkanaście minut walki wręcz. W końcu zlani potem ostatni raz ukłonili się mistrzowi i duchom świątyni. Wróciłem do samochodu.

Zdjęcia (10)

Komentarze (0)